Gulzig

Gulzig – dat is het woord dat me te binnen schiet wanneer ik naar deze (vr)olijke foto’s kijk. Ik ga deze week in Umbrië naar een schildercursus. Gulzig genieten van de absolute stilte aan het eind van de wereld. Gister nog was ik in het Haagse Gemeentemuseum bij een prachtige tentoonstelling van Constant die tijdens de Wederopbouw zijn Nieuw Babylon schiep. Een wereld van vrije mensen in een niet zo monotone stedenbouw. Gulzig zouden ze zich daarin storten zonder last te hebben van regels en autoriteiten … Gulzig – ja, ikzelf stop tijdens een fietstochtje zo ongeveer in elke berm op zoek naar een onbekende bloem en na afloop denk ik dat ik dan wel genoeg gewicht kwijt ben om wat bij te tanken. Gulzig, zoals de eindelijk opbloeiende tuin nu om water schreeuwt. Gulzig, zoals de vogeltjes in een nestkastje bij onze kleinkinderen nu om eten smeken. Gretig als vrienden aan mijn eettafel. En gulzig, zoals onze jongste ster aan het firmament nu ongeveer alles in haar mondje steekt, sinds ze vermoedt dat haar moeder langzamerhand weer aan het werk gaat. Haar rose appelwangetjes heb ik op mijn tekenvel als het ware gecombineerd met een rhododendron uit de tuin van mijn gulle buurvrouw. Ik neem deze foto’s mee over de grens, want ik weet nu al dat ik snel heimwee krijg naar mijn eigen tekentafel.