Onrustig

We mogen wel naar buiten en het is nog prachtig weergelukkig. De tuin weet ook van geen ophouden. Maar zodra je met meer dan twee in het park wandelt, word je achter de broek gezeten. Ik snap al dit ongemak, maar wie zou er nu niet onrustig van worden? Mag ik nu eindelijk met Kerst, bij het feest van de hoop en van een nieuw begin mijnkleinkinderen weer eens  vasthouden? Samen met hen eten klaarmaken? Vorige week op een uitgedunde cursus in de Leidse Hortus schilderde ik tropische bananen en nu de nachtvorst zich echt opdringt, zet ik me gretig aan een kerstboeket. Dat vooruitzicht geeft me rust!